میرزا جبار عسکرزاده سال 1264 شمسی در ایروان قفقاز متولد شد و تا سال 1298 در آن منطقه به روزنامه‌نگاری و معلمی پرداخت و پس از آن به سرزمین اجدادی خود بازگشت و به معلمی ادامه داد.
وی به دلیل ابتکاری که در تدریس داشت خیلی زود از مرند به تبریز منتقل شد و در سال 1303 اولین کودکستان ایرانی را در تبریز به نام «باغچه اطفال» تاسیس کرد.
میرزا جبار که نام خانوادگی «باغچه‌بان» را برای خود انتخاب کرده بود در خفا آموزش 3 دانش‌آموز ناشنوا را در باغچه اطفال آغاز کرد در حالی که بسیاری از اطرافیان او معتقد بودند این دسته از دانش‌آموزان توانایی دریافت دانش را ندارند.
میرزا جبار باغچه‌بان سال 1312 دبستان کر و لال‌ها را در تهران تاسیس کرد و دستگاهی اختراع کرد که این افراد از طریق دندان و حس استخوانی قادر به دریافت ارتعاشات می‌شدند؛ این دستگاه پس از تکمیل شدن به نام «تلفن گنگ» در اداره ثبت اختراعات به ثبت رسید.
کتاب‌های الفبای آسان و برنامه کار آموزگار از جمله اولین تالیفات او در حوزه تعلیم و تربیت بودند؛ به‌طور کلی آثار و تالیفات متعدد او در این حوزه بدیع و مفید بود و مورد استقبال قرار گرفت، وی همچنین دستاوردهای خود در حوزه آموزش را به حدود 500 معلم آموزش داد به این صورت که معلمان علاقه‌مند در آموزشگاه او دوره یک‌ساله برای آموزگاری به ناشنوایان را تعلیم می‌دیدند.
باغچه‌بان جمعیت حمایت از کودکان کر و لال را بنا نهاد و «مجله زبان» را منتشر کرد اما در میان فعالیت‌های مختلف، آنچه نام او را ماندگار کرد مجموعه فعالیتی بود که در باب ناشنوایان، تاسیس مدرسه مخصوص آنها و تسهیل آموزش الفبا به آنها انجام داد تا جایی که دانش‌آموزان ناشنوا، او را پدر معنوی خود می‌دانند؛ پدری که حصار دنیای ساکت آنها را شکست و نور علم را به جهان تاریکشان تاباند.
میرزا «جبار باغچه‌بان» چهارم آذرماه سال 1345 در 81 سالگی چشم از جهان فروبست و در تهران به خاک سپرده شد.
منبع:تیزلند
